Mostek Jungu

Przyszła tutaj i usiadła po turecku. Nie wiedzieć czemu do tego miała trochę złe przeczucia. Wokoło kręciło się pełno znarcyzowanych artystów.

Matsu wybrał się jak co sobotę na mostek, na Harajuku. Bo cóż by to był za weekend bez odwiedzenia tego okręgu? Przyglądał się dzisiejszym kreacjom cos-playerek. Ignis Jingai, Sakura z Naruto, Misa Amane... nic nowego.
Podszedł do blond dziewczyny sądząc ze to też jakaś harajuku girl. Bo blond TUTAJ w Tokio? To tylko farba...
- A ty za kogo się przebrałaś? - zagadną zdziwiony prostotą jej stroju. A może tak ba być? Te włosy... genialna farba. pomyślał. Wyglądają jak naturalne. A może ona są naturalne.
Kiedy zobaczył twarz dziewczyny był pewny, że właśnie są. Nie była Japonką!
"Kopara opadła" mu w dół, a szczęka uderzyła o asfalt z trzaskiem. Jak w anime. Stał tak zamroczony chwilę...

Odwróciła wzrok na chłopaka, rozkojarzona, bo właśnie podziwiała te "talenty". Zachichotała i podała mu rękę na przywitanie.
Także mi miło, Eti.- odparła z lekkim francuskim akcentem.

Był wdzięczny jej, że zignorowała jego głupie niedopatrzenie.
Z przyjemnością uścisnął jej dłoń i ucałował lekko jak gentleman (powtórka z rozrywki xD).
- Dozou yorashiku, Jestem Matsumoto Takanori, ale wolę jak mówią na mnie Ruki. - przywitał się i uśmiechnął nieśmiało.

Gentleman jak w mordę strzelił i parę cm niżej.- zachichotała i uśmiechnęła się szeroko, po czym z lekkim burakiem spojrzała w stronę cos-playerek. Żałosne. No, ale to nie Francja, czy Londyn, pomyślała i wróciła wzrokiem na Rukiego.- Tak, zdecydowanie lepiej Ruki. Mi niestety najgorsza matka pod słońcem dała imię Etinette.- zrobiła kwaśną minę.

- Germańskie imię co nie? - zapytał. Akcent miała zdecydowanie Francuski. Te "r" takie charakterystyczne. - Lepsze niż Matsumoto. Ale nie narzekam, same sławy tak mają. Na przykład: Jun Matsumoto. - sam też spojrzał w stronę cos-playerek, aby ukryć zawstydzenie i błyszczące oczy. - Od jak dawna mieszkasz w Japonii? - wypalił jedno z podstawowych pytań z zestawu dla "gaijinów" czyli: "jak długo jesteś w Japonii", "umiesz jeść pałeczkami?", "podoba ci się tutaj?", "a jak język?".

Ta... Jestem tutaj od niedawna, jakieś dwa miesiące... jak narazie to same nudy...- odparła, chociaż niestety mogło to zabrzmieć niegrzecznie, ale trudno.- Niech no tylko zacznę uczęszczać na hip hop, to zaraz wszystko będzie świetne i wspaniałe.- zaśmiała się.- Ah, tak. Jun Matsumoto....- rozmarzyła się, jakby nie patrzeć, mu na złość.- Boski chłopak... Ty chyba nie narzekasz na brak dziewczyn...- wymknęło jej się, no co?!

- Chłopaków też - dodał zadziornie, ignorując złośliwą wzmiankę o Junie. Wiedział, że to tylko taka zaczepka. - Japonia może być zbyt... konserwatywna dla cudzoziemca, ale przywykniesz. Czyli przyjechałaś... do szkoły czy na stałe? - zapytał tym razem poważnie.

Nie wiem...- odparła z przekąsem.- Moze jak wydarzy się coś niespodziewanego... Nie wiem... Chciałabym wreszcie normalnie egzystować...-wskazała na swoje owinięte bandażem kolano.

Zdziwił się.
- Wyrżnęłaś czy to coś poważniejszego? - zapytał z troską. - Mogę ucałować, może przestanie boleć - dodał z błyskiem w oku i szarmanckim uśmiechem. - Chcesz? - zaśmiał się dźwięcznie.

Wieloletnia kontuzja.- odparła z chichotem na wzmiankę o pocałunku jej nogi. Omalo co się nie zakrztusiła.- Żartujesz?!- spytała z lekkim niedowierzaniem.

- Możliwe... to zależy co byś odpowiedziała - zaśmiał się. - Kontuzja? Coś poważnego... na pewno nie możesz uczęszczać na WF. - stwierdził, a w jego oczach można było dojrzeć coś na kształt współczucia i troski.

Nie no, mogę, za miesiąc idę to zreperować na nowo. Taki krótki zabieg. Ale strasznie boli.- skrzywiła się.- Tak w ogóle to jestem tancerką, wyobraź sobie.- wytknęła mu złośliwie język.

- Uuu... to beznadziejnie. To jest tak samo jakbym dostał zapalenia strun głosowych. A jestem wokalistą. - zauważył. Podrapał się po sztywnych włosach. Koszmar! Zapalenie gardła!
- Usiądziemy czy wolisz stać. Z tą twoją noga to chyba nieprzyjemne. Daj ramię to pomogę ci. - i bez czekania na odpowiedź, zarzucił jej rękę na swoje barki i wolnym krokiem dowlekł się do ławki. Zaczął doszczętnie ignorować te wszystkie artychy. Los się do niego uśmiechnął... i był on blond Francuską. A jak życie coś już daje to trzeba to brać (bez podtekstów <lol2>)!
Usiedli. Spojrzał w oczy Etinette. Zielone. Niektórzy Japończycy też takie mają, ale to niezwykle rzadko.

Zaskoczona reakcja chłopaka, trochę się zmieszała, ale i tak zaraz potem, zanim zdążyła coś powiedzieć była już na ławce.- Boże, jakiś ty uczynny. Gdybyś był wnukiem mojej babci, dziękowałaby Bogu co dziennie.- zaśmiała się, lecz szybko spoważniała- Ale dziękuję, że mi pomogłeś.- spojrzała na niego. Coś się na nią dziwnie gapił. Brudna czy co?! Ja pidole.... jaki wstyd. Te lody na prawdę są smaczne, inaczej się ich jeść nie da.- Co tak patrzysz?- spytała trochę zdezorientowana i jak zwykle zarumieniła się.

- No bo... - zmieszał się. Nie wiedział czy powiedzieć prawdę, bo prawda jest trochę głupia... - bo jesteś blondynką i... no ładna jesteś. - uśmiechnął się uwodzicielsko. - U nas jest tylko jeden typ kobiet: ciemno i skośnookich, żółtych, brunetek, bez biustu. A ty jesteś zupełnym przeciwieństwem.

No tak, rzeczywiście...- przyznała z lekkim rumieńcem na twarzy. Znowu. Spojrzała na siebie. Nie no, ale żeby odrazu ładna. Ona uważała inaczej.A oczy mam błękitne, teraz widzisz soczewki. I jak się nie mylę, ty też je nosisz.

- Tak, naturalne mam hebanowe. - lubił soczewki. Dodawały one siły spojrzeniu. Ale naturalne błękitne oczy... to coś wspaniałego. - Muszę iść. Może... spotkalibyśmy się jeszcze co? Zadzwonię do ciebie. Puścisz mi sygnała. - wyjął z kieszeni wizytówkę. Niemal każdy Japończyk ma swoją. Ważny Japończyk.

松本 孝則
Matsumoto Takanori
PS company - the Gazette
tel XXXXXXXX
adres: Tokio, XXXX-ku, X-X-X
Fax: XXXXXXXX

W miejscu X - jest dowolny znak, tak żeby nie podawać danych.

- To jak? Małe spotkanko? Na kawę może? - spojrzał na nią z nadzieją swoim silnym spojrzeniem.

Okej.- stwierdziła, bo co ma innego do roboty popołudniami... wzięła z jego ręki wizytówkę i spojrzała na nią ukradkiem, po czym wróciła wzrokiem na Rukiego.- To do zobaczenia.- wyszczerzyła się.

- Tak, do jutra.
Uśmiechnął się i odszedł. Żył dniem jutrzejszym...
Look and see, sent from heaven... Thank you!

Eti sama wstała i poszła w stronę swojego mieszkania.